ΘΟΔΩΡΟΣ ΔΕΡΒΕΝΙΩΤΗΣ

Ένας Συνθέτης, μια Ιστορία!
Η ιστορία του Δερβενιώτη, αποτελεί ένα από τα κεφάλαια της Ιστορίας του Λαϊκού Τραγουδιού.
Σαν ένα ελάχιστο φόρο τιμής, κάνουμε αυτό το αφιέρωμα.
Ο Δερβενιώτης γεννήθηκε το 1922, στη Ζαγορά του Βόλου.
Από την παιδική του ηλικία μυήθηκε στη Μουσική, από τον Παππού του που είχε Μουσική Κομπανία αλλά και από τον συνεργάτη του ΓΙΑΝΝΗ ΒΙΣΒΙΚΗ.
Το πρώτο του όργανο ήταν ένα λαούτο φτιαγμένο από κολοκύθα με τρεις συρμάτινες χορδές .Το μεγάλο του σχολείο ήταν η Βυζαντινή Μουσική, με την οποία ήρθε σε επαφή από 5 χρονών, στην Εκκλησία, στην οποία πήγαινε στο Ψαλτήρι για να κρατάει το «ισο». Εμβάθυνε στην Βυζαντινή μουσική με το Θείο του, τον Γιάννη Βισβίκη και το 1937, σε ηλικία 15 ετών, κάνει την παρθενική του εμφάνιση σαν Λαουτιέρης και τραγουδιστής.
Στην προσωπική του βιοποριστική ζωή γίνεται Μαραγκός καθώς τα χρόνια δυσκολεύουν όλο και περισσότερο.
Η δεκαετία του 1940, τον βρίσκει στο άνθος και τη φλόγα της Νιότης του.
Ο Θόδωρος Δερβενιώτης, νεαρός, δεν μπορούσε να λείψει από το Λαϊκό κάλεσμα του Ε.Α.Μ., στο οποίο γίνεται μέλος από την αρχή της ίδρυσής του.
Στην συνέχεια γίνεται μέλος στην Ε.Π.Ο.Ν. Και λίγους μήνες μετά γίνεται μέλος στο Κ.Κ.Ε.
Τα χρόνια της κατοχής και της Αντίστασης στην κόψη του ξυραφιού.
Η δράση του πρωτοπόρα και έντονη παντού.
Μέχρι τον Εμφύλιο, όπου το Κράτος του Μίσους, τον οδηγεί στρατεύσιμο σε 3χρονη Εξορία στα Κύθηρα και στην Μακρόνησο.
Παρά το ακλόνητο των θέσεών του, η Μουσική του δημιουργία είναι τέτοια που αναγκάζει τους Διώκτες του να του αναθέσουν την διεύθυνση της Χορωδίας του Β΄ Τάγματος.
Στα χρόνια μέχρι το 1950, ο Δερβενιώτης ζει στο πετσί του με χιλιάδες άλλους Αγωνιστές και απλούς Δημοκράτες την «Οικοδόμηση» του Αστικού κράτους των «Νικητών του Ελεύθερου Κόσμου».
Διώξεις, αποκλεισμοί, Ξενητειά, φτώχια, εγκατάλειψη. Μέσα σε όλα αυτά δουλεύει με μοναδική μαεστρία τη Μουσική του καλλιέργεια και πλάθει μεγάλα τραγούδια που μέλλει να οικοδομήσουν τη Σχολή του Κοινωνικού Λαϊκού Τραγουδιού.
Η Δεκαετία του 1950 είναι για τον Δερβενιώτη το Μεγάλο του ΞΕΚΙΝΗΜΑ στην Πανελλήνια ΚΑΤΑΞΙΩΣΗ.
Δεν παρακολουθεί απλά τα γεγονότα στην πατρίδα και τις διεργασίες στην Μουσική ΑΛΛΑ είναι ο ΙΔΙΟΣ ΜΕΣΑ σε αυτά !
Ξεκινάει με το πρώτο του τραγούδι, ΜΟΝΟ ΨΕΜΑ και ΑΠΙΣΤΙΑ σε στίχους του ΜΠΑΜΠΗ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗ που το τραγουδά ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΖΙΒΑΝΗΣ.
Το δεύτερό του τραγούδι βγαίνει στον αέρα από τη Μεγάλη φωνή της Εποχής, τον ΠΡΟΔΡΟΜΟ ΤΣΑΟΥΣΑΚΗ.
Και ακολουθεί μια Μουσική “καταιγίδα” με τραγούδια από τις μεγάλες φωνές της εποχής.
ΚΑΙΤΗ ΓΚΡΕΥ, ΠΟΛΥ ΠΑΝΟΥ, ΓΙΩΤΑ ΛΥΔΙΑ, ΠΑΝΟΣ ΓΑΒΑΛΑΣ, ΣΤΡΑΤΟΣ ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ, ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΜΠΙΘΙΚΩΤΣΗΣ, ΣΤΕΛΙΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΙΔΗΣ, ΜΑΡΙΝΕΛΛΑ. Το μουσικό του έργο συνεχίζεται και πλουτίζεται ακόμα περισσότερο και την 10ετία του 1960, όπου έχει πλέον καταξιωθεί ως ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΛΑΪΚΟΣ ΣΥΝΘΕΤΗΣ.
Η 10ετία του 1960 τον δένει με τον Μεγάλο ΣΤΕΛΙΟ ΚΑΖΑΝΤΖΙΔΗ, κύριο εκφραστή των Λαϊκών συναισθημάτων της εποχής.
95 τραγούδια δίνει στον μεγάλο τραγούδια που άφησαν εποχή και έγραψαν Ιστορία όχι μόνο Μουσική αλλά και Κοινωνική.
Στις επόμενες 10ετίες του 1970 ο ΘΟΔΩΡΟΣ ΔΕΡΒΕΝΙΩΤΗΣ εξακολουθεί να δημιουργεί και να δίνει τα τραγούδια του σε μεγάλους καλλιτέχνες της εποχής, όπως οι:
ΛΑΚΗΣ ΧΑΛΚΙΑΣ, ΣΠΥΡΟΣ ΖΑΓΟΡΑΙΟΣ, Β. ΠΕΡΠΙΝΙΑΔΗΣ, ΠΕΤΡΟΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗΣ, ΤΟΛΗΣ ΒΟΣΚΟΠΟΥΛΟΣ, Μ. ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ, ΤΙΩΡΓΟΣ ΝΤΑΛΑΡΑΣ, ΜΑΝΩΛΗΣ ΜΗΤΣΙΑΣ κ.λ.π.
Επίσης έχει την τύχη να δουλέψει με τους Κορυφαίους ΣΤΙΧΟΥΡΓΟΥΣ κείνης της εποχής, τους:
ΤΣΑΝΤΑ, ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗ, ΕΥΤΥΧΙΑ ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΥ, ΚΩΣΤΑ ΒΙΡΒΟ
Στο κλείσιμο της μεγάλης του πορείας, στα χρόνια της Ωρίμανσης, Ο ΘΟΔΩΡΟΣ ΔΕΡΒΕΝΙΩΤΗΣ, δεν μπορούσε να είναι έξω από την Μουσική Συνδικαλιστική δράση.
Υπήρξε ΠΡΩΤΕΡΓΑΤΗΣ της ΕΝΩΣΗΣ ΜΟΥΣΙΚΟΣΥΝΘΕΤΩΝ ΣΤΙΧΟΥΡΓΩΝ ΕΛΛΑΔΑΣ και με την συνέπεια και την επιμονή της φλόγας του αγωνίστηκε για τα μεγάλα προβλήματα του κλάδου του.
Εκεί η 10ετία του 1980 βρήκε την Λαϊκή Μουσική και τους δημιουργούς της να μπαίνουν σταδιακά στο ΠΕΡΙΘΩΡΙΟ με τις ΠΟΛΥΕΘΝΙΚΕΣ ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΚΕΣ ΕΤΑΙΡΕΙΕΣ να προωθούν τον ΕΚΧΥΔΑΪΣΜΟ της Μουσικής, την Καλλιέργεια άμουσων Αμερικανικών προτύπων προς το «Ελληνικόν» και την ισοπέδωση κάθε μουσικής Πολιτιστικής κληρονομιάς.

Τα “ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ” των “ΣΚΥΛΑΔΙΚΩΝ”, των “POP” προτύπων και της Υποκουλτούρας, οδήγησαν τον ΔΕΡΒΕΝΙΩΤΗ να φωνάξει, να κραυγάσει ότι:
«.Είχαμε πολλά περισσότερα να δώσουμε στη Μουσική... Οι Εταιρείες μας παραμέρισαν... Μας αγνόησαν σαν να μην υπήρξαμε ποτέ !... Βλέπουν τους δίσκους μόνο σαν Εμπόρευμα !...Δημιουργοί τρανοί όπως οι ΚΑΛΔΑΡΑΣ, ΒΙΡΒΟΣ, ΜΠΑΚΑΛΗΣ, ΑΚΗΣ ΠΑΝΟΥ, παραμερίστηκαν, χτυπήθηκαν, γιατί οι Εταιρείες ΔΕΝ ΗΘΕΛΑΝ το ΛΑΪΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ !...και το πολέμησαν...μέσα από το STAR SYSTEM...όλα έγιναν μεθοδευμένα για να ΕΞΑΦΑΝΙΣΟΥΝ τον ΔΗΜΙΟΥΡΓΟ, τον ΣΥΝΘΕΤΗ, να φτάσουν το τραγούδι σε ΕΛΕΕΙΝΟ ΣΗΜΕΙΟ»!
Έφυγε από κοντά μας το 2004.

Β.Τ

ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΠΑΤΗΣ.

Ένας ακόμα μεγάλος του Ρεμπέτικου, είναι και ο Γιώργος Μπάτης, η Αμπάτης, η Τσωρός. Σύμφωνα με μαρτυρίες, το «Μπάτης» ηταν ψευδώνυμο, παρατσούκλι, που το πήρε «κληρονομιά» ο Γιώργος από τον πατέρα του.

Γιώργος Τσωρός ηταν το κανονικό του ονοματεπώνυμο, και έχει ενδιαφέρον να δούμε πως έγινε το παρατσούκλι «Μπάτης». Ο πατέρας του, που έκανε όπως οι περισσότεροι της εποχής ευκαιριακά μεροκάματα, κάποτε, μόλις πληρώθηκε από τη δουλειά του, πήγε στη θάλασσα, και αφού έβγαλε από την τσέπη του τα χρήματα, τα κούνησε στον αέρα, και είπε: «Αν δεν σας φάω, να με πάρει ο μπάτης»!

Αυτή είναι η ιστορία για το παρατσούκλι, η οποία όμως έχει πολλές «παραλλαγές» ανάλογα με τον αφηγητή της εκείνη την εποχή.
Ο Γιώργος Μπάτης γεννήθηκε στον Πειραιά το 1890.

Έπαιζε πολύ καλό μπαγλαμά, και είχε δημιουργήσει μάλιστα και δικό του «χοροδιδασκαλείο» στη Δραπετσώνα. Σαν καλλιτέχνης, είναι από τους πρώτους ρεμπέτες μουσικούς, από τους πρώτους συνθέτες της προπολεμικής εποχής.

Έπαιζε μπαγλαμά από το 1915, και είναι ένα από τα μέλη της Τετράδος, της Ξακουστής του Πειραιώς, της πρώτης επίσημης Ρεμπέτικης Κομπανίας.

Η πρώτη τους εμφάνιση έγινε το 1934. Μέχρι που κάηκε του Καραϊσκάκη, ο Μπάτης είχε εκεί ένα καφενείο στο οποίο σύχναζαν όλοι οι μάγκες.

Έκανε πάρα πολλές δουλειές.

Πουλούσε φάρμακα για τους κάλους και τα δόντια, έκανε το μικροπωλητή, είχε ενεχυροδανειστήριο, έκανε τον «οδοντίατρο», κλπ.
Όλα αυτά τα συνδύαζε με πολύ καλαμπούρι, και πολλές πλάκες, οι οποίες άφησαν εποχή. Ο Μπάτης μέχρι το θάνατο του το 1967, έπαιζε και τραγουδούσε πότε με συγκροτήματα, και πότε μόνος του.

Οι παλιοί όσοι τον είχαν γνωρίσει, τον θυμόταν πάντοτε καλοντυμένο να παίζει στα λεμονάδικα καθισμένος πάνω σε ένα καρότσι.

Αχώριστος σύντροφος του Μπάτη, ηταν το μπαγλαμαδάκι του ο «ΜΑΓΚΑΣ», που του τον είχε φτιάξει ένας καταπληκτικός οργανοποιός, ο Τσακιριάν! Ο Μπάτης όπου πήγαινε κουβαλούσε μαζί του το μπαγλαμαδακι του, κρυμμένο πάντα στη μέσα τσέπη του σακακιού του.
Ο Γιώργος Μπάτης, η Αμπάτης, η Τσωρός, πήγε «άδοξα» όπως οι περισσότεροι ρεμπέτες.

Ο Τσακιριάν μιλώντας για τον Μπάτη, τον χαρακτήρισε «ΡΗΓΑ ΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΑ».

Όταν θάψανε τον Μπάτη στην κάσα του ‘βαλαν το αγαπημένο του μπαγλαμαδάκι.Ο Γιώργος Μπάτης άφησε πίσω του αρκετά τραγούδια που ακόμα και σήμερα τα ακούμε σε νεώτερες εκτελέσεις.

Ας θυμηθούμε μερικά από αυτά.

«ΑΠΟ ΚΑΤΩ ΑΠ’ ΤΟ ΡΑΔΙΚΙ, ΑΤΣΙΓΓΑΝΑ, ΒΑΡΚΑ ΜΟΥ ΜΠΟΓΙΑΤΙΣΜΕΝΗ, ΒΛΕΠΩ ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΠΑΡΕΑ, ΖΟΥΛΑ ΣΕ ΜΙΑ ΒΑΡΚΑ ΜΠΗΚΑ (ο τίτλος του δίσκου είναι «Ζειμπεκάνο Σπανιόλο»), Η ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ, ΚΑΜΗΛΙΕΡΙΚΟ, ΚΑΤΩ ΣΤΗΝ ΑΓΙΑ ΜΑΡΙΝΑ, ΚΑΤΩ ΣΤΟ ΓΥΑΛΟ ΣΤΗΝ ΑΜΜΟ, ΜΑΓΚΕΣ ΚΑΡΑΒΟΤΣΑΚΙΣΜΕΝΟΙ, και άλλα πολλά.

Β.Τ

ΓΙΑΝΝΗΣ ΔΡΑΓΑΤΣΗΣ-η ΟΓΔΟΝΤΑΚΗΣ η ΟΓΔΟΝΤΑΣ.

Σήμερα θα γνωρίσουμε έναν δημιουργό με "ρίζες" και παρουσία στο Σμυρνέικο , αλλά και στο ρεμπέτικο τραγούδι!

Είναι από τους ελάχιστα (θα έλεγα), γνωστούς μουσικούς δημιουργούς!
Όχι βέβαια ελάχιστα γνωστός στον μουσικό χώρο. Ελάχιστα γνωστός στο ευρύ κοινό, κι ας έχουν τραγουδήσει οι περισσότεροι τα τραγούδια του.

Ο λόγος γίνεται για τον ΓΙΑΝΝΗ ΔΡΑΓΑΤΣΗ, η ΟΓΔΟΝΤΑΚΗ, η ΟΓΔΟΝΤΑ!
Ο Γιάννης Δραγάτσης, γεννήθηκε στη Σμύρνη το 1886. Έπαιζε βιολί, και σαν μουσικός ήταν περίφημος. Αν κάνουμε έναν κατάλογο με τους καλύτερους βιολιστές, σίγουρα πρώτος θα είναι ο Δραγάτσης!

Ελάχιστοι είναι οι βιολιστές που θα μπορούσαν να συγκριθούν μαζί του (εκτός του Σέμση η Σαλονικιού)!

Άνθρωποι που συνεργάστηκαν μαζί του, μαρτυρούν ότι ο Δραγάτσης η Ογδοντάκης, ήξερε και έπαιζε στο βιολί του πάνω από εξηνταπεντε "δρόμους"!

Με την μουσική πρωτοασχολήθηκε από πολύ νέος, το 1904, με το "Λαϊκό Σμυρνέικο Τραγούδι"!
Στην Σμύρνη συνεργάστηκε με τα καλύτερα συγκροτήματα, και στην Ελλάδα ήρθε το 1923. Καταγόταν από μουσική οικογένεια!

Ο πατέρας του έπαιζε κόντρα μπάσο, ο ένας αδελφός του βιολί, και ο άλλος τσέμπαλο!

Τον πατέρα του Γιάννη Δραγάτση τον σκότωσαν οι Τούρκοι το 1922! Ο Ογδοντάκης (μ' αυτό το παρατσούκλι ήταν γνωστός), εργάστηκε σε Μικρασιατικά δημοτικά, και λαϊκά συγκροτήματα στην Ελλάδα, από το 1923, μέχρι το 1952.

Όπως είπα, εκτός από εξαίρετος μουσικός, ήταν και σημαντικός συνθέτης!

Πολλά από τα τραγούδια του, έγιναν πολύ μεγάλες επιτυχίες. Τα περισσότερα, τα έγραψε πριν το 1936.
Υπήρξε για πολλά χρόνια διευθυντής της δισκογραφικής εταιρίας Κολούμπια. Εδω, αξίζει να αναφέρω, ότι το βιολί, του 'χε σώσει τη ζωή.

Το 1922, όταν σκότωσαν οι Τούρκοι τον πατέρα του, ο Δραγάτσης πιάστηκε αιχμάλωτος!

Οι Τούρκοι που τον ξέρανε, και τον θαύμαζαν, δεν τον πείραξαν, μάλιστα κάπου - κάπου του πήγαιναν βιολί, και τον παρακαλούσαν να παίξει!

Ο Δραγάτσης η Ογδοντάκης, ήταν γνωστός και για τις Δημοκρατικές του πεποιθήσεις.

Το 1917, στη Θεσσαλονίκη, μαζί με τον Χρυσαφάκη, έλαβε μέρος σαν εθελοντής στο Κίνημα της Εθνικής Άμυνας του Βενιζέλου!
Οι Δημοκρατικές του πεποιθήσεις μάλιστα, λίγο έλειψε να του στοιχίσουν τη ζωή, όταν του 'στησαν ενέδρα οι "επίστρατοι", και τον έσωσε ο κόσμος!

Ήταν για πολλά χρόνια σύμβουλος του Σωματείου Λαϊκών Μουσικών.

Τα τραγούδια του Δραγάτση είχαν έντονο το "στοιχείο της Σμυρναϊκής Σχολής"!

Ο Δραγάτσης, προσέφερε πάρα πολλά στο Σμυρνέικο, και ρεμπέτικο τραγούδι! Τα τραγούδια του, ακούγονται ακόμα και σήμερα στα Λαϊκά πάλκα, και στα ρεμπετάδικα!

Ο Γιάννης Δραγάτσης, η Ογδοντάκης, η Ογδόντας, πέθανε το 1958 στην Αθήνα. Μερικά από τα τραγούδια του είναι και τα παρακάτω!

"ΑΓΑΠΩ ΜΑΝΟΥΛΑ, ΑΛΑΝΗΣ, ΑΛΗΤΗΣ, ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ ΧΑΣΑΠΑΚΙ, Η ΚΑΜΩΜΑΤΟΥ, ΚΑΤΙΦΕΣ, ΜΑΝΑ ΜΟΥ ΤΑ ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ ΣΟΥ, ΜΑΝΕΣ ΣΑΜΠΑΧ, ΜΑΝΩΛΗΣ Ο ΧΑΣΙΚΛΗΣ, ΜΑΥΡΟΦΟΡΑ ΧΗΡΑ, ΣΜΥΡΝΕΙΚΟΣ ΜΠΑΛΟΣ", και άλλα πολλά !

Β.Τ

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΧΑΤΖΗΧΡΗΣΤΟΣ

Αλήτη μ' είπες μια βραδιά
χωρίς καμιά αιτία

μα του αλήτη η καρδιά

δε σου κρατάει κακία!

Είναι καημός, είναι σαράκι, είναι παράπονο, ένα μεγάλο παράπονο, ένα μεγάλο τραγούδι!

Ο ρυθμός του, τα 9/8, η μελωδία, έδεσαν με το στίχο τόσο όμορφα, όσο μόνο ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΧΑΤΖΗΧΡΗΣΤΟΣ μπορούσε να πετύχει! Ένας από τους κορυφαίους συνθέτες του ρεμπέτικου, μια ξεχωριστή παρουσία στο χώρο αυτών των "παρεξηγημένων" τραγουδιών!

Ο Χατζηχρήστος, γεννήθηκε στο Κοκάριαλι της Σμύρνης το 1901.
Στην Ελλάδα ήρθε το 1922, μετά από πολλές περιπέτειες που πέρασε (δραπέτευσε από τους Τούρκους την ώρα που τον πήγαιναν για εκτέλεση)! Δεξιοτέχνης μουσικός, έπαιζε μπουζούκι, κιθάρα, πιάνο, και ακορντεόν.

Ο Απόστολος Χατζηχρήστος, πριν ασχοληθεί με το τραγούδι, έκανε το επάγγελμα του οξυγονοκολλητή!

Πήρε το δρόμο του επαγγελματία μουσικού στα μέσα του 1933, αφήνοντας την άλλη δουλειά!
Από το ξεκίνημα του, φάνηκε η αξία του σαν μουσικός, πράγμα που τον έκανε απ' την αρχή της καριέρας του να παίζει στα καλύτερα λαικορεμπέτικα συγκροτήματα!

Δούλεψε στα μεγαλύτερα κέντρα της εποχής (Δερέμπεη, Πικίνου, Κατελάνου, στο Δάσος του Βλάχου, στου Μάριου, και αλλού), μαζί με τα μεγαθήρια του τραγουδιού! Η μουσική του Χατζηχρήστου, είναι έντονα επηρεασμένη από τους "Μικρασιάτικους Ήχους"!

Το "ηχόχρωμα" του, έχει κάτι διαφορετικό από των άλλων δημιουργών του ρεμπέτικου!
Έχει μια "γλύκα" η μουσική του, που συνδυάζει τη Σμυρναϊκή, και Πειραιώτικη μουσική σχολή, προσεγγίζοντας τες κάπως διαφορετικά από τον Τούντα, και άλλους!

Χαρακτηριστικό των τραγουδιών του, είναι ο καημός, το παράπονο των ξεριζωμένων της προσφυγιάς, των αδικημένων, το παράπονο για τα βάσανα της ζωής!

Εκτός από καταπληκτική μουσική, ο Χατζηχρήστος έγραφε και πολύ καλούς στίχους, ενώ συνεργάστηκε με τον Γιάννη Λελάκη, βάζοντας μουσική σε δικά του τραγούδια!
Ο ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΓΟΥΝΑΡΟΠΟΥΛΟΣ, είχε πει για τον Χατζηχρήστο!

"Ο Αποστόλης ήταν πολύ τίμιος. Μπεσαλής, ωραίος συνεργάτης, και κορυφή συνθέτης! Ότι έγραφε, το 'βγαζε απ' το κεφάλι του.

Ταλαιπωρημένος και παραπονιάρης. Αμ, τι ήθελες μετά τόσα βάσανα;

Να χοροπηδά;

Ο Αποστόλης με τον Παπαϊωάννου είχαν μαγαζί στη Δραπετσώνα.

Δούλεψα μαζί τους!

Ήταν εκεί και ο "Μπιρ Αλλάχ".

Μέχρι το 1960 που σταμάτησα, δούλεψα πολλές φορές ακόμα με τον Αποστόλη.
Στου Βλάχου αυτός, εγώ, ο Μπιρ Αλλάχ, ο Στράτος, η Νανά....

Στο "Φοίνικας", στον Πειραιά, που 'ταν πίσω από το θέατρο "Ολυμπία", αυτός, εγώ, ο Μπιρ Αλλάχ, κι ο Μήτσος ο Κινέζος που τον λέγαμε, ο Χρυσίνης, ο Μαρινάκης....

Ο κινέζος είχε μια γλύκα ο μπαγάσας, ήταν ζόρικος κιθαρίστας. Με δυο κουβέντες, ο Αποστόλης ήταν σ' όλα του κύριος! Το ξέρω, γιατί τον έζησα από κοντά"!
Ο Απόστολος Χατζηχρήστος πέθανε στις 5 Ιουνίου του 1959, σε ηλικία 58 χρόνων!

Στα 26 χρόνια παρουσίας του στο ρεμπέτικο και λαϊκό τραγούδι, άφησε σε εμάς σαν κληρονομιά τραγούδια "διαμάντια"!

Κλείνοντας το αφιέρωμα στον Χατζηχρήστο, βάζω μερικές γραμμές από ένα πανέμορφο τραγούδι του!

"Σιγά - σιγά φίλε μου τ' αμάξι.

Έφτασε η πεντάμορφη τις καρδιές να κάψει"....

ΜΑΝΩΛΗΣ ΧΙΩΤΗΣ

Ήρθε η ώρα να γνωρίσουμε έναν δημιουργό, για τον οποίο έχουν ειπωθεί διάφορα!

Άλλοι, τον αποκάλεσαν «Μπετόβεν», ενώ άλλοι, τον επέκριναν για την εξέλιξη που έφερε στο μπουζούκι!

ΟΛΟΙ όμως, συμφωνούσαν, και συμφωνούν μέχρι και σήμερα, ότι μπουζουξής και συνθέτης σαν τον ΧΙΩΤΗ, δεν θα ξαναπεράσει από τον τόπο!

Ο Μανώλης Χιώτης, γεννήθηκε στην Θεσσαλονίκη το 1920, όπου είχε πάει προσωρινά η οικογένεια του!

Οι δικοί του ήταν από το Ναύπλιο!
Από πολύ μικρός, πήρε μαθήματα κιθάρας, μπουζουκιού, και ουτιού, από έναν κορυφαίο Θεσσαλονικιό δάσκαλο της μουσικής, τον ΓΙΩΡΓΟ ΛΩΛΟ!

Πριν συνεχίσω, θα πρέπει να κάνω και μια διόρθωση σ' αυτό το σημείο!

Ο Χιώτης, όπως θα δούμε και παρακάτω, ξεκίνησε να δουλεύει σαν επαγγελματίας μουσικός σε μικρή ηλικία.

Για αρκετά χρόνια δούλευε σαν κιθαρίστας.

Ο Τάσος Σχορέλης, στο βιβλίο του «Ρεμπέτικη Ανθολογία» Τόμος Δ", εμφανίζει τον Χιώτη σαν μπουζουξή, τέλη του 1936, δίπλα στον μεγάλο ΣΤΡΑΤΟ ΠΑΓΙΟΥΜΤΖΗ!

Είχα την τύχη να γνωρίσω από κοντά μερικά ιερά τέρατα του ρεμπέτικου( Μιχάλη Γενίτσαρη, Τάκη Μπίνη, Σωτηρία Μπέλλλου), και από τα λεγόμενα τους, προκύπτει ότι τις πρώτες του εμφανίσεις, και συνθέσεις, ο ΧΙΩΤΗΣ τις έκανε σαν κιθαρίστας (που ήταν άλλωστε εξαιρετικός)!
Κλείνω εδω αυτή τη μικρή παρένθεση-διόρθωση, λέγοντας ότι διατηρώ ορισμένες επιφυλάξεις, γιατί όσα συγγράμματα διάβασα, όλα τα γράφουν διαφορετικά!

Άλλωστε, είναι γνωστό ότι η έρευνα για τα ρεμπέτικα, κρύβει πολλές παγίδες, και αντιφάσεις, μέσα σε λίγα στοιχεία!

Συνεχίζω.

Γύρω στο 1934-35, ο Χιώτης και η οικογένεια του επιστρέφουν στο Ναύπλιο, όπου ο Μανώλης αρχίζει να εργάζεται σαν μουσικός.

Το 1936, τον βρίσκουμε στην Αθήνα, να δουλεύει περιστασιακά σε διάφορα μαγαζιά, μέχρι το 1937, που τον συναντάμε «μόνιμο» πια, στο «Δάσος», μαζί με τον Στράτο, ο οποίος τον πήγε μια μέρα στην «Κολούμπια»!

Εκεί, ο νεαρός Μανώλης, υπέγραψε συμβόλαιο, σαν «Διευθύνων Πρίμο Όργανο»!
Την ίδια εποχή, φωνογράφησε και το πρώτο του τραγούδι, «Το Χρήμα Δεν Το Λογαριάζω», ενώ για πολλά χρόνια, ήταν ο βασικός εκτελεστής της εταιρίας.

Ο Χιώτης, είναι ο δημιουργός του «Τετράχορδου» μπουζουκιού, είναι εκείνος που «δίδαξε» το ταχύτατο παίξιμο , είναι ο μουσικός, ο «Βιρτουόζος», που έκανε το μπουζούκι να ακούγεται σαν «κιθαρομπούζουκο», αξιοποιώντας με έναν μοναδικό τρόπο τις «Συχνότητες» των χορδών!

Ο Μανώλης Χιώτης είναι Ο σολίστας που φοβήθηκε ο Τζίμι Χέντριξ…

Ο ανθρωπος που έπαιξε όμως ρόλο στην μουσική πρακτική μόρφωση του Χιώτη, ήταν ο «ΣΤΕΦΑΝΑΚΗΣ ο ΣΠΙΤΑΜΠΕΛΟΣ», τον οποίο άλλωστε ο Χιώτης τον αποκαλούσε ΔΑΣΚΑΛΟ!

Ο Χιώτης έπαιζε μπουζούκι, κιθάρα, ούτι, και βιολί!
Ο «Σαμιώτης», λέει!

«Ο Μανώλης, και στα τέσσερα όργανα που έπαιζε, ήταν άσσος!

Όταν έπιανε στα χέρια του την κιθάρα, εγώ πάγωνα.

Ήταν η καλύτερη κιθάρα.

Το ίδιο και στο βιολί!

Όταν έπαιζε σε καθήλωνε, σε έκανε να χάνεις τα λογικά σου»!

Ο Χιώτης, πέθανε το 1970, αλλα άφησε πίσω του έναν πολύ μεγάλο αριθμό τραγουδιών, τα οποία ακούγονται και σήμερα παντού!

Με τον θάνατο του, το «ΚΕΝΟ» στο τραγούδι μας έγινε ακόμα μεγαλύτερο.

Έκανε τρεις γάμους!

Με την Ζωή Νάχη, τη Μαίρη Λίντα, και την Μπέμπα Κυριακίδου.

Β.Τ

ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΠΑΙΩΑΝΝΟΥ

Ένας άνθρωπος «κεφάλαιο» της ρεμπέτικης ιστορίας, είναι ο Γιάννης Παπαϊωάννου.

Ο Παπαϊωάννου γεννήθηκε στην Κίο της Μικράς Ασίας το 1914.

Στα οκτώ του χρόνια έχασε τον πατέρα του. Ήταν τότε στην «συμφορά», στη καταστροφή του 1922. Την ίδια χρονιά, φεύγει με την μητέρα του και την γιαγιά του για την Ελλάδα.
Αρχικά εγκαταστάθηκαν στις Τζιτζιφιές.

Ο Παπαϊωάννου από μικρός βγήκε στην βιοπάλη, και νεαρός ασχολήθηκε με την μουσική, και ηχογράφησε τραγούδια που ο ίδιος είχε γράψει.

Η γνωριμία μας με τον «Μπαρμπαγιάννη», θα γίνει μέσα από την αυτοβιογραφία του που φέρει τον τίτλο «Ντόμπρα και Σταράτα» (εκδόσεις Κάκτος 1982),και συγκεκριμένα θα γνωρίσουμε τον Παπαϊωάννου μέσα από «στιγμές» της ζωής του.
«Το σκέφτηκα λοιπόν, το ξανασκέφτηκα, και αποφάσισα να γράψω τη ζωή μου.

Την αυτοβιογραφία μου, που είναι και η Ιστορία της Λαϊκής Μουσικής. Ο τίτλος θα μπει όπως τον γράφω εγώ.

Αυτός εδώ. «Η ΖΩΗ ΚΑΙ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΒΕΤΕΡΑΝΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΠΑΠΑΙΩΑΝΝΟΥ». Κάπως έτσι ξεκινά την αφήγηση του στον Κώστα Χατζηδουλή, ξεδιπλώνοντας το κουβάρι των αναμνήσεων μιας ολόκληρης ζωής.
Τότες, με την καταστροφή της Μικράς Ασίας το 1922, με τη μάνα μου και τη γιαγιά μου φύγαμε για την Ελλάδα.

Κι αυτή τη φρίκη τη θυμάμαι σαν όνειρο.

Είναι εικόνες που ποτέ δεν μου έφυγαν από το μυαλό. Ο κόσμος φώναζε βοήθεια και η θάλασσα ήταν γεμάτη αίμα, μπαούλα, ρούχα, και άλλα.
Είμαστε οικονομικά ανεξάρτητοι, είχαμε μεγάλη περιουσία στην Κίο, αλλά όταν φύγαμε, πήραμε μια μαξιλαροθήκη, τις εικόνες, τις φωτογραφίες και κάτι συμβόλαια στα Τούρκικα. Χαλασμός κόσμου, αίμα, δυστυχία, τι να σκεφτείς;

Ο Παπαϊωάννου από μικρός έκανε ένα σωρό βαριές δουλειές (μαραγκός, οικοδόμος, βοηθός σε συνεργείο αυτοκινήτων, ψαράς με τον ΖΕΠΟ (αυτόν που έκανε τραγούδι αργότερα), για τον «αγώνα της φασουλάδας» όπως χαρακτηριστικά είχε πει.
Κάποια στιγμή η μητέρα του του αγόρασε ένα μαντολίνο, και μια γειτόνισσα τους του έδειξε πώς να παίζει.

Έτσι, τις ελεύθερες ώρες του ο Παπαϊωάννου έπαιζε μαντολίνο μέχρι που το έμαθε καλά, και εκεί ήταν που άρχισε να παίζει κιθάρα.

Πως όμως έπιασε στα χέρια του το μπουζούκι;

Η αιτία που ο Παπαϊωάννου «μεταπήδησε» στο μπουζούκι ήταν ένα ορχηστρικό το «Μινόρε του Τεκέ», του Χαλκιά.
Το άκουσε στο γραμμόφωνο της ταβέρνας που έτρωγε τα μεσημέρια μετά την οικοδομή! Μόλις το άκουσα, τρελάθηκα.

Τέτοιο πράμα, τέτοιο σόλο δεν πρόκειται να ξαναγεννήσει η φύση. Άρχισε λοιπόν να ασχολείται με το μπουζούκι, έμαθε, και έγινε «άπιαστος».

Όσο καιρό μάθαινε μπουζούκι, παράλληλα έγραφε και τραγούδια.

Την εποχή της «σπουδής», είχε ήδη γράψει την «Φαληριώτισσα»!
Ήταν μάλιστα και το πρώτο τραγούδι που «γραμμοφώνησε».

Αυτό, και ένα σέρβικο, στην ΟΝΤΕΟΝ.

Με το που κυκλοφόρησε ο δίσκος, χάλασε ο κόσμος. Είχε τεράστια επιτυχία, και το ξεκίνημα του Παπαϊωάννου είχε γίνει.

Ακολούθησαν κι άλλα τραγούδια, συνεργασίες με σχήματα της εποχής, και το 1953, ο Γιάννης Παπαϊωάννου ήταν ο πρώτος που έβγαζε το μπουζούκι από τα σύνορα της χώρας μας, πηγαίνοντας στην Αμερική.
Στην Αμερική μάλιστα γνώρισε και τον συνθέτη του ορχηστρικού τον Χαλκιά, που τον τρέλανε, και τον έκανε να πιάσει το μπουζούκι.

Ο Γιάννης Παπαϊωάννου σκοτώθηκε σε τροχαίο δυστύχημα το 1972.

Άφησε πίσω του έναν μεγάλο αριθμό τραγουδιών.

ΑΝΤΩΝΗΣ ΔΙΑΜΑΝΤΙΔΗΣ (ΝΤΑΛΓΚΑΣ)

Κωνσταντινούπολη, κάπου στα 1910, ένας μεγάλος τραγουδιστής μαγεύει τον κόσμο.
Με αφορμή τα όμορφα "τσακίσματα", και τους "κυματισμούς" που είχε στη φωνή, τον φώναζαν...... ΝΤΑΛΓΚΑ!

Ποιον;

Τον ΑΝΤΩΝΗ ΔΙΑΜΑΝΤΙΔΗ! Γεννήθηκε στην πόλη το 1892, και πέθανε στην Αθήνα το 1945,

Από τα 16 του χρόνια, ασχολήθηκε με το ούτι!

Από το 1908, μέχρι το 1917, έπαιρνε μέρος σε γιορτές και πανηγύρια!

Από το 1917, μέχρι το 1922, ο Διαμαντίδης εργαζόταν σαν τραγουδιστής στην "πόλη".
Το διάστημα αυτό, τραγουδούσε Μικρασιάτικα, Ευρωπαϊκά, Δημοτικά, Λαϊκά, και Ρεμπέτικα τραγούδια!

Το 1922, ήρθε στην Ελλάδα, ενώ ένα χρόνο μετά, το 1923, και για επτά χρόνια , συνεργάστηκε με Σμυρναϊκά , λαϊκά, και ρεμπέτικα συγκροτήματα σαν τραγουδιστής, αλλά και σαν μουσικός!

Την ίδια εποχή, ο "Νταλγκάς" αρχίζει και γράφει δικά του τραγούδια, ενώ από το 1930, μέχρι και το θάνατο του, είχε αντικαταστήσει το ούτι με κιθάρα, ενώ εργαζόταν σε διάφορα κέντρα , ερμηνεύοντας καντάδες, τραγούδια του αξέχαστου "ΑΤΤΙΚ" (Κλέων Τριανταφύλλου), και ρεμπέτικα!
Ο ΝΤΑΛΓΚΑΣ σαν τραγουδιστής άφησε εποχή!

Μαζί με τους ΡΟΥΚΟΥΝΑ, ΣΩΦΡΟΝΙΟΥ, ΠΕΡΠΙΝΙΑΔΗ, ΚΑΡΙΠΗ, ΝΟΥΡΟ, ΠΑΓΙΟΥΜΤΖΗ, αποτελούν την "χρυσή επτάδα" των λαϊκών ερμηνευτών της περιόδου 1922-1940.

Ο Αντώνης Διαμαντίδης, εκτός από κορυφαίος ερμηνευτής, υπήρξε και ένας αξιόλογος δημιουργός!

Τα περισσότερα όμως από τα τραγούδια που έγραψε, "λεηλατήθηκαν" από διάφορους, οι οποίοι τα κυκλοφόρησαν με το όνομα τους.

Πρωτοάκουσα τον ΝΤΑΛΓΚΑ, από έναν δίσκο γραμμοφώνου, να ερμηνεύει τον "Μανέ Καληνυχτιάς", και μαγεύτηκα!
Ήταν στο σπίτι ενός οικογενειακού μας φίλου, όπου υπήρχε το γραμμόφωνο του παππού, και κάποιες "πλάκες"!

Μια "αρμόνικα", και μια κιθάρα, τα όργανα, και μια ΦΩΝΗ που σε καθήλωνε!

Ήμουν μικρός τότε, αλλά το τραγούδι αυτό "μου ΄μεινε" χαραγμένο στη μνήμη.

Όταν άρχισα να ασχολούμαι με την έρευνα για το Ελληνικό τραγούδι, λίγα χρόνια μετά, θέλοντας και μη, έγινα "συλλέκτης" δίσκων, και μέσα σε αυτούς, "ξανασυναντήθηκα" με τον Νταλγκά!

Ας γνωρίσουμε όμως μερικά από τα τραγούδια που έγραψε!
"ΕΧΩ ΜΕΡΑΚΙ ΕΧΩ ΝΤΑΛΓΚΑ-1928, Η ΑΠΟΝΗ ΤΟΥΡΚΑΛΑ- 1928, ΚΑΚΟΥΡΓΑ ΜΟΥ ΓΕΙΤΟΝΙΣΣΑ-1928, ΝΤΕΡΜΠΕΝΤΕΡΙΣΑ ΤΟΥ ΨΥΡΗ-1928, ΕΛΑ ΣΤ' ΑΝΑΠΛΙ-1929, ΣΥΡΙΑΝΗ ΜΟΥ ΟΜΟΡΦΗ-1929, ΜΑΝΕΣ ΚΑΛΗΝΥΧΤΙΑΣ-1930, ΣΤΟΥΣ ΠΟΔΑΡΑΔΕΣ ΜΙΑ ΠΟΛΙΤΙΣΣΑ-1931, και άλλα πολλά.

Ο Αντώνης Διαμαντίδης, ο επιλεγόμενος και Νταλγκάς, εκτός από τα δικά του τραγούδια, ερμήνευσε με τον ίδιο, μοναδικό τρόπο, σε δίσκους της Αμερικής, και τραγούδια των ΚΟΥΚΟΥΔΑΚΗ, ΜΙΧΑΗΛΙΔΗ, και άλλων, ενώ το 1933, ηχογραφείται στην Αμερική το "ΧΑΣΑΠΙΚΟ ΛΑΤΕΡΝΑ", ένα υπέροχο χασάπικο, μια σύνθεση του Νταλγκά, το οποίο αργότερα επανακυκλοφόρησε με τίτλο, "ΧΑΣΑΠΙΚΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ",και φυσικά, σε άλλου το όνομα, ο οποίος το "διασκεύασε"(κατακρεούργησε), για να το περάσει για δικό του!

Β.Τ

ΜΑΡΚΟΣ ΒΑΜΒΑΚΑΡΗΣ-«Ο ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ»

Ο Βαμβακάρης γεννήθηκε στην Άνω Χώρα της Σύρου, τον Μάη του 1905, από πολύ φτωχούς γονείς!

Η ζωή του ήταν γεμάτη από πίκρες, και δυσκολίες, και από το καθημερινό κυνήγι του μεροκάματου!

Έκανε ένα σωρό δουλειές, όπως γδάρτης στα σφαγεία, υπάλληλος σε μπακάλικο, εφημεριδοπώλης, λούστρος, και άλλες!

Γύρω στα 1924, ο Μάρκος πρωτοείδε και πρωτοακουσε από κοντά μπουζούκι.

Μάλιστα, μέσα στο σπίτι του, από κάποιον Αιβαλιωτη, φίλο του πατέρα του!

Αυτό ήταν!
Ο Μάρκος πήρε όρκο βαρύ, ότι θα έκοβε το χέρι του αν δεν μάθαινε το όργανο!

Τόσο πολύ του άρεσε, και το "έμαθε" πολύ καλά!

Σύντομα έγινε ασυναγώνιστος μπουζουξής, και πριν το 1930, είχε γράψει και τα πρώτα του τραγούδια, τα οποία αργότερα τα γραμμοφώνησε!

Πάνω από 500 τραγούδια του γύρισε σε δίσκο, αλλά ερμήνευσε και τραγούδια άλλων συνθετών!

Ο πρώτος του δίσκος, κυκλοφόρησε από την εταιρία ODEON το 1933, και περιείχε από τη μια πλευρά το τραγούδι "Πως θα 'θελα να ρχοσουνα" (το καραντουζενι), ενώ από την άλλη ένα ορχηστρικό κομμάτι, τη μελωδία ενός άλλου συνθέτη!
Ο Βαμβακάρης "γεννούσε" συνέχεια τραγούδια! Έγραψε απ' όλα τα είδη τραγουδιών (χασικλίδικα, μάγκικα, ρεμπέτικες καντάδες, κλπ), τραγουδώντας πάντα (μέχρι και το 1955) ο ίδιος! Μετά το 1958, ο Μάρκος αποσύρθηκε από το πάλκο! Επανεμφανίστηκε το 1966, σε μπουάτ της Πλάκας, σε ένα χώρο ασφυκτικά γεμάτο από άτομα όλων των ηλικιών! Την ίδια χρονιά, ο Μάρκος σε συναυλία στο θέατρο "ΚΕΝΤΡΙΚΟΝ", αποθεώθηκε στην κυριολεξία απ' τον κόσμο!
Στη συναυλία αυτή, ο ποιητής μας ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ χειροκροτούσε όρθιος και φώναζε: "ΜΑΡΚΟ ΜΑΣ ΝΑ ΜΗΝ ΠΕΘΑΝΕΙΣ ΠΟΤΕ"! Ο Βαμβακάρης, δεν ένοιωσε καλά, και είπε : "Ρε παιδιά, για πιάστε με, δεν είμαι σοι"! Η τελευταία εμφάνιση του Μάρκου ήταν το 1971, το Νοεμβρη στη "ΜΑΡΓΩ", ένα χρόνο πριν "φύγει"!

Ο Μάρκος άφησε τρεις γιους, το ΣΤΕΛΙΟ, το ΔΟΜΕΝΙΚΟ, και τον ΒΑΣΙΛΗ! Ο Στέλιος και ο Δομενικος, ακλούθησαν τα βήματα του Μάρκου στην Μουσική, ενώ ο Βασίλης πήρε το δρόμο της θάλασσας!

Είναι αρχικαπετάνιος!
Δεν θα αναφερθούμε στα τραγούδια του Μάρκου, γιατί θα γράφουμε μέχρι αύριο!

Θα αναφερθούμε όμως σε ένα περιστατικό, που "φωτογραφίζει" την γαϊδουριά, και αχαριστία των εταιριών!

Παρόλο που οι εταιρίες θησαύρισαν κυριολεκτικά από τους ρεμπέτες, μόλις εμφανιστήκαν οι πρώτοι "σουξεδιαρηδες" (τότε) τραγουδιστές, αλλά και δημιουργοί, δεν δίστασαν να κλείσουν κατάμουτρα τις πόρτες τους στα ΙΕΡΑ ΤΕΡΑΤΑ, στους ΡΕΜΠΕΤΕΣ!

Δεν δίστασαν να τους φερθούν κάποιοι, σαν σε σκουπίδια!
Ο Μάρκος, είχε πάει στον παραγωγό εταιρίας, να του δώσει κάποια τραγούδια του, και εκείνος, αφού γύρισε όλο θράσος και του είπε "Ουφ ρε Μάρκο, μας έπρηξες", έδωσε μια στα χαρτιά, και τα σκόρπισε στο πάτωμα!

Εκτός από τον Μάρκο, στο γραφείο του παραγωγού ήταν και ακόμα ένας νεαρός, ο οποίος έσπευσε να βοηθήσει τον παππού, τον Μάρκο, να μαζέψει απ' το πάτωμα τα τραγούδια του!

Ο νεαρός αυτός, που εξοργίστηκε από την στάση του παραγωγού, ήταν ο ΔΗΜΟΣ ΜΟΥΤΣΗΣ! Έτσι γνώρισε από κοντά το Μάρκο που θαύμαζε (όπως όλοι), αυτόν που ΟΛΟΙ ΟΙ ΡΕΜΠΕΤΕΣ ΤΟΥ ΝΤΟΥΝΙΑ ΑΓΑΠΟΥΝΕ!

ΒΑΣΙΛΗΣ ΤΣΙΤΣΑΝΗΣ - ΑΦΙΕΡΩΜΑ

"ΤΟ ΚΑΠΗΛΕΙΌ" όπως σας είπαμε ήδη, για αυτό το χειμώνα θα έχει τακτικά μουσικά αφιερώματα στους μεγάλους του Λαϊκού, Ρεμπέτικου και Σμυρναϊκού Τραγουδιού.

Θα είναι μια ευκαιρία για όλους να μάθουμε, να γνωρίσουμε τα "Ιερά Τέρατα" που έγραψαν την Ιστορία του Ελληνικού Πενταγράμμου μέσα από τα βιώματα τους, τα βιώματά μας.

Ζωντανά, με μια κιθάρα και ένα μπουζούκι όπως στα παλιά "καπηλειά" θα τραγουδήσουμε όλοι μαζι αγαπημένα τραγούδια, και θα τσουγκρίσουμε τα ποτήρια μας.

Παράλληλα μέσα από εδώ, θα δίνουμε βιογραφικά των Δημιουργών έτσι, για να μάθουν οι νεότεροι και να θυμηθούν οι παλαιότεροι.

Πρώτο αφιέρωμα, ΒΑΣΙΛΗΣ ΤΣΙΤΣΑΝΗΣ!

Πανε 26 χρόνια από τον θάνατο του, και αυτό το αφιέρωμα θα βοηθήσει στο να τον γνωρίσουμε καλύτερα!

Ακόμα και σήμερα, μετά από 26 χρόνια, όλοι σκύβουν με ΔΕΟΣ στο άκουσμα του ονόματος του!

Ήταν 18 Γενάρη 1915!

Στο σπίτι του τσαρουχά Τσιτσάνη, η κυρά του σπιτιού, χαρίζει στον άντρα της έναν ακόμα γιο!

Το όνομα αυτού; ΒΑΣΙΛΗΣ.

Η οικογένεια του φτωχή, Θεοσεβούμενη, έχει άλλα τρία παιδιά (τέσσερα μαζί με τον Βασίλη), μιας και τα υπόλοιπα δέκα που ήρθαν στον κόσμο, πέθαναν.

Αυτός, ο Βασίλης, έμελλε να κάνει ξακουστό το όνομα του σε όλο τον κόσμο.

Πρωτοάκουσε μουσική σπίτι του, μιας και ο πατέρας του είχε ένα παλιό μαντολίνο, και έπαιζε μ' αυτό Δημοτικά τραγούδια.

Ο πατέρας του, είχε απαγορεύσει στα παιδιά να πιάνουν στα χέρια τους το όργανο. Δεν ήθελε να έρθει η στιγμή που αυτά θα ασχοληθούν με την μουσική.

Κάποια στιγμή ο πατέρας του Βασίλη έδωσε το μαντολίνο σε έναν οργανοποιό ο οποίος το μετασκεύασε σε μπουζούκι.

Λίγο μετά το θάνατο του πατέρα του, ο Βασίλης σε ηλικία 12 ετών πιάνει το μπουζούκι του πατέρα του στα χέρια του.

Αυτή η πρώτη επαφή, τον γοήτευσε.

Από εκείνη τη στιγμή, άρχισε να εξασκείται καθημερινά μόνος του, ενώ παράλληλα αγοράζει ένα βιολί (μαθητής πια γυμνάσιου), και σε λίγο καιρό (όπως είπε και ο ίδιος), το έκανε να "πετάει" στα δάκτυλα του.

Το 1936, ο Τσιτσανης πηγαίνει στην Αθήνα, όχι για να γίνει καλλιτέχνης, αλλά για να σπουδάσει στο Πανεπιστήμιο.

Η μοίρα όμως είχε διαφορετική γνώμη, μιας και γραφτό του ήταν να ασχοληθεί επαγγελματικά με το ρεμπέτικο και λαϊκό τραγούδι, που πάντα τον γοήτευε.

Με το που έφτασε στην Αθήνα, άρχισε έναν σκληρό αγώνα επιβίωσης, γιατί τα χρόνια ήταν πολύ δύσκολα.

Πρωτοδουλεψε σαν μουσικός, για να βγάζει τα έξοδα των σπουδών του, σε ένα μαγαζί τα "ΜΠΙΖΕΛΙΑ",και μετά στο "ΚΟΥΚΛΑΚΙ".

Εδώ πρέπει να πω, ότι σε ηλικία 14 χρόνων, ο Τσιτσανης είχε ήδη συνθέσει γύρω στα 40 τραγούδια.

Τα πρώτα ρεμπέτικα που άκουσε, ήταν του ΜΑΡΚΟΥ ΒΑΜΒΑΚΑΡΗ, αλλά το "στυλ" του ήταν διαφορετικό.

Μεγάλη εντύπωση του έκαναν τα τραγούδια του ΠΑΠΑΖΟΓΛΟΥ, ενός της "Σμυρναϊκής Σχολής", τα οποία τα είχε μάθει, και τα έπαιζε στο μπουζούκι του! Στην Αθήνα, ο Τσιτσανης γνωρίστηκε με τον ΜΗΤΣΟ ΠΕΡΔΙΚΟΠΟΥΛΟ, ο οποίος τον πήγε στην "ΟΝΤΕΟΝ, για να κάνει δίσκο.

Υπεύθυνος μαέστρος για τις ηχογραφήσεις ήταν ένας άλλος μεγάλος του ρεμπέτικου, ο ΣΠΥΡΟΣ ΠΕΡΙΣΤΕΡΗΣ!

Το ξεκίνημα έγινε, και γύρω στα 1937, ο Τσιτσανης κάνει την πρώτη του δισκογραφική παρουσία, με το ζεϊμπέκικο "Σ' ένα τεκέ μπουκάρανε".

Ταυτόχρονα, γνωρίστηκε και με ένα σημαντικό στέλεχος της "ΚΟΛΟΥΜΠΙΑ", τον ΜΙΣΑΗΛΙΔΗ, ο οποίος τον κάλεσε για ακρόαση, στην οποία ο Τσιτσανης τραγούδησε δοκιμαστικά πάνω από 40 τραγούδια.

Μετά από ένα χρόνο "απραξίας", ο Τσιτσανης αρχίζει να "ξαναφωνογραφεί", αυτή τη φορά όμως στην "ΚΟΛΟΥΜΠΙΑ"!

Ο χείμαρρος των επιτυχιών, είχε ήδη ξεκινήσει, για να πλημμυρίσει την Ελλάδα, αλλά και να ταξιδέψει σ' όλο τον κόσμο! Τα τελευταία δημιουργικά του χρόνια, ο Τσιτσανης εργάζεται στο "ΧΑΡΑΜΑ", στην Καισαριανή.

Το 1983, η υγεία του Τσιτσανη κλονίζεται!

Είναι μια χρονιά με χαρές, αλλά και στενοχώριες.

Με πρωτοβουλία του ΜΙΚΗ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ, τιμούν τον Τσιτσανη τέσσερις δήμοι στο "ΚΑΤΡΑΚΕΙΟ".

Τον Δεκέμβρη του 83, στις 21 του μήνα, ο Τσιτσανης ανεβαίνει για τελευταία φορά στο πάλκο!

Τα Χριστούγεννα βρίσκουν τον Τσιτσανη στο Λονδίνο, όπου μπαίνει στο χειρουργείο.

Επτά μέρες μετά την επέμβαση (του αφαιρέθηκε ένα κομμάτι από τον πνεύμονα),ο Τσιτσανης αφήνει την τελευταία του πνοή στο εγγλέζικο νοσοκομείο!

Η Ελλάδα βουτήχτηκε στο πένθος!

Δυο χρόνια μετά το θάνατο του, τον Μάρτη του 85, το έργο του Τσιτσανη βραβεύεται στο "ΔΙΕΘΝΕΣ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΔΙΣΚΟΥ", στην Γαλλία, παρουσία του Γάλλου υπουργού πολιτισμού ΖΑΚ ΛΑΓΚ!

Οι Γαλλικές εφημερίδες σε άρθρα τους καταλήγουν!

ΓΙΑ ΤΟΝ ΛΑΟ ΤΟΥ, Ο ΤΣΙΤΣΑΝΗΣ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΩ ΚΙ ΑΠΟ ΒΑΣΙΛΙΑΣ, ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΣΥΜΒΟΛΟ!

ΧΩΡΙΣ ΑΥΤΟΝ, Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΟΥΣΙΚΗ, ΔΕΝ ΘΑ ΗΤΑΝ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΣΗΜΕΡΑ!

ΝΑ ΤΟ ΠΑΜΕ ΜΕ ΤΡΑΓΟΥΔΙ

Ετσι, για να κατέβει πιο καλά το τσιπουράκι με το μεζέ!
Αλλωστε αυτά πάνε μαζί.
Καλό ποτό, καλός μεζές, καλό τραγούδι, μα πάνω απ' όλα, καλή παρέα.
Ελάτε στην παρέα μας!

ΠΡΟΤΑΣΗ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΑΠΑΝΤΑΧΟΥ ΜΕΡΑΚΛΗΔΕΣ

Αν και εχθές ο καιρός μας τα είχε χαλάσει, σήμερα χαμογέλασε και έτσι η μέρα προσφέρεται για ένα τσιπουράκι με τα "σχετικά"!

Εμείς απλά σας προτείνουμε για μεζέ που θα συνοδέψει το σπιτικό μας τσίπουρο τα εξής!

Χταποδάκι στη σχάρα, λακέρδα, αντσούγες, σκουμπρί καπνιστό, κροκέτες....

Τα υπόλοιπα από κοντά!

Και μια και είπαμε για τον καιρό, μπορείτε αν θέλετε να καθήσετε και στο σαλόνι μας δίπλα στη θάλασσα, αν δεν θέλετε να καθήσετε στο μέσα σαλόνι!

Και μην ξεχνάτε, ΟΛΑ είναι χειροποίητα.

Εμείς πάντως ήδη τσουγκρίζουμε τα ποτήρια μας!

Στην Υγειά σας και ένα τραγούδι για όλους εσάς!

ΚΑΛΩΣ ΣΑΣ ΒΡΗΚΑΜΕ!

Αν και είμαστε "ΤΟ ΚΑΠΗΛΕΙΟ", και εμείς δεν σερβίρουμε τεχνολογία και τα σχετικά παρά μόνο τσιπουράκι, κρασί, ρετσίνα, ΟΛΑ ΣΠΙΤΙΚΑ, συνοδευόμενα από τους καλύτερους μεζέδες αλλά και κύρια πιάτα, κάναμε δειλά δειλά την εμφάνισή μας και στο διαδίκτυο για την καλύτερή σας ενημέρωση.

Οι φωτογραφίες δεν μπορούν βέβαια να απεικονίσουν τέλεια το χώρο μας, αλλά σίγουρα σας δίνουν μια ιδέα για το πώς είναι!Α, και μη βιαστούν κάποιες "πεθερές" να κρίνουν τα στραβά κάδρα.

Σκόπιμα τα βάλαμε έτσι, κατά πως τα έβαζε και ο κάθε παλιός "κάπελας"!

Στραβά για "γούρι και για το κακό μάτι"!

Για φέτος λοιπόν, 2009-2010, είπαμε να οργανωθούμε λίγο καλύτερα, για να μείνετε και εσείς ακόμα περισσότερο ευχαριστημένοι.

Εχουμε και λέμε!

Καλό φαί, μεζέδες, καλό κρασί, αλλά αυτά δεν πάνε μόνα!

Συνοδεύονται από καλό τραγούδι και, δεν ενοούμε τραγούδι ότι κι ότι!

Τραγούδια Λαικά, Ρεμπέτικα και Σμυρνέικα, ότι καλύτερο μας έδωσε η χρυσή πραγματικά δισκοθήκη του χθες θα σας συντροφεύουν καθώς θα απολαμβάνετε τα "καλούδια" (όπως λέγαν κι οι παλιοί) που παραγγείλατε!

Για να το κάνουμε αυτό ακόμα καλύτερο, θα έχουμε τακτικά και ζωντανά αφιερώματα σε κάποιους μεγάλους δημιουργούς της ΙΣΤΟΡΙΑΣ του τραγουδιού μας.

Σας περιμένουμε όλους στο "ΚΑΠΗΛΕΙΟ" στα Μουδανιά!

Στην Υγειά σας!